Aparte dagen LHBT'ers achterhaald?
Blog van de voorzitter
Na jarenlange treiterij door de politie besloten de bezoekers van gaybar ‘The Stonewall Inn’ in juni 1969 niet langer te vluchten voor ‘de lange arm der wet’ maar terug te slaan. En met succes. Christopher Street Day (verwijzend naar de straat in New York waar deze bar gelegen was) was geboren. Roze Zaterdag, zoals de dag in Nederland werd genoemd, werd een dag om deze verovering van de publieke ruimte te herdenken.
Vele Roze Zaterdagen en Gay Prides verder is er wereldwijd veel ten goede veranderd. Dit lijkt de vraag naar het achterhaald zijn van dagen als de Roze Zaterdag of de Gay Pride te rechtvaardigen...
De laatste keer dat ik dacht: ‘Wat goed dat er een Roze Zaterdag is’, was toen ik vlak naast de dansvloer-op-straat zat van gay dansschool Hans Vos. Het was 7 juli jl.: Roze Zaterdag 2012, in Haarlem. Ik zat met mijn rug half naar de openbare dansvloer en had goed zicht op alle passanten: een hoop LHBT’ers, maar evenzoveel mensen die gewoon hun zaterdagmiddagboodschappen deden in het centrum van de stad. Op de dansvloer dansten mannen- en vrouwenstellen naar hartelust. Het viel mij op hoe zichtbaar verschillend de gezichtsuitdrukkingen van de passanten waren: van blij en geamuseerd tot nauwelijks verhuld afkeurend en afkerig. ‘Twee dansende mannen... vies.’
Roze Zaterdag en de Gay Pride herdenken hoe homoseksuele mannen en travestieten ooit zelfbewust de publieke ruimte bezetten en daaruit niet meer vertrokken. Het is een nog altijd voortdurend statement tegen openlijk geweld tegen LHBT-ers. Maar ook tegen de ten diepste gewelddadige redenering ‘prima dat ze er zijn, als ze maar normaal doen’. Het is een vergissing te denken dat LHBT’ers de publieke ruimte een paar dagen per jaar bezetten om daar uiteindelijk onzichtbaar in op te gaan. Het is eerder een oproep om de verschillen tussen mensen te erkennen – of liever nog: te vieren. Het anderszijn van mensen is en blijft de grootste uitdaging voor mensen die denken dat zij ‘normaal’ zijn (en dat denken helaas niet alleen heteroseksuele mensen). Dat is waarom iedereen die ‘roze’ is en zich ‘roze’ voelt een paar keer per jaar wordt uitgenodigd om de straat op te gaan. Als ‘roze burger’ claimen wij de publieke ruimte en dwingen iedereen die passeert tot een reactie, zichtbaar of niet. Als je het verschil dat LHBT’ers maken, mag ondervinden, kun je dat dan verdragen, of liever nog: omarmen? In veel gevallen moeten mensen die vraag nog altijd ontkennend beantwoorden.
In de kerk zeggen we dat het anderszijn van andere mensen heilzaam is en de Bijbel vertelt er vele verhalen over. Als het erop aankomt echter, valt ook in de kerk nog veel te bereiken. Ik denk aan de twee jonge mannen in een confessionele gemeente aan wie op de zondag van een avondmaal wordt gevraagd toch liever maar niet deel te nemen, om de gemeente niet te provoceren. Deze vraag in de ‘publieke ruimte’ van de kerk is zo mogelijk nog gewelddadiger dan de zichtbare afkeer op een willekeurige Roze Zaterdag. En wie denkt dat dit uitzonderlijk is, vergist zich behoorlijk...
Sla de verschillen niet plat, maar vier ze – het liefst elke dag!
Wielie Elhorst
voorzitter Stichting LKP – de landelijke koepelorganisatie van de christelijke LHBT-beweging in Nederland
‘LHBT’ staat voor: Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel en Transgender.
Wielie schreef deze blog voor www.nieuwwij.nl.